لاو می لایک یو دونت :|

مثلا میشود که در تمام طول زندگیتان بگویید که تْرو لاو خرِ کیست و بعد یک شبِ خیلی تخمیِ تابستانی روی آن مبل آبیه گوشه ی پذیرایی بنشینید و عزا بگیرید که با سامِر لاوتان چه غلطی بکنید یا هی بگویید "کاش زودتر عاشق میشدم تا حداقل وقت بیشتری برای عاشقی بود"

یا مثلا ببینیدش و پنج دقیقه بعدش آنقدر دلتان تنگ شود که بمیرید :|

یا مثلا تمام چیز های مزخرف و چندش آور و کْریپی را حس کنید ولی دیگر کْریپی به نظر نیایند و حالتان از خودتانِ جدید به هم بخورد :|

به قول آن شاعری که اسمش را نمیدانم و آرین آهنگش را میزد "کاش تورو ندیده بودم" :| 

اولین کتاب عاشقانه ی کامران رسول زاده را که خریدم اولش نوشتم "کاش هیچوقت عاشق نشویم" و امروز رفتم دوباره خواندمش و تک تک شعر هایش را حس کردم و دیدم که نوشته ی اول کتاب با عصبانیت نفرینم میکند و کتاب را بستم. 

الان نمیگویم کاش عاشق نشویم :| 

چون عاخرش عاشق میشویم. و اصلا هم مهم نیست که چقدر پذیرفتنش و از آن بدتر به نوژین گفتنش سخت باشد،مهم این است که خیلی خوب است. آنقدر خوب که آدم با بدی هایش هم حال میکند.

اما کاش زودتر شروع شده بود تا این تابستانِ بورینگ بهتر میشد :| اما به هرحال :| 

آف دِ رِکورد: من اصا نمیدونم الان حالم خوبه یا نه. نمیدونم خوشحالم یا نه. نمیدونم این الان چیز خوبیه یا نه. فقط میدونم که حتی بدیای این حسِ خیلی قشنگ خیلی خوبه :| 

ولی به قولِ نوژن آخرش تموم میشه :| و من میخوام تموم شه ولی نمیخوام تموم شه. نه اصلا نمیخوام تموم شه.