ما همیشه خوشبخت خواهیم بود
راستش را بخواهید، اگر دست و پایم را ببندید و با چاقو روی دست هایم نقاشی بکشید و بعدش روبرویم بنشینید و "تویکس" بجوید و هِر هِر به قیافه ام بخندید من هنوز هم میگویم که ما خوشبختیم، و جمع هم میبندم چون همه مان خوشبختیم.
حتی اگر خودمان را از ترس آینده جِر بدهیم یا دلمان آنقدر برایش تنگ شود که با عکسش چرت و پرت گویی راه بیندازیم هنوز هم خوشبختیم.
نپرسید چرا، چون نمیدانم. نمیدانم چرا خوشبختیم. فقط میدانم خوشبختیم .
میگویم خوشبختیم. چون همین که عکسش را داریم که دری وری بگوییم باهاش. همین که سالی/ماهی یک بار غذای خوشمزه داریم، همین که گاهی از ته دل میخندیم، همین که یکهو اَوْت آوْ نووِر دلمان هوس میکند "وای چقد مستم من" بخوانیم یعنی خوشبختیم.
میگویم خوشبختیم چون هولِ آینده را داریم. چون میترسیم چند سال دیگر شود و من در کلِ سالی که باید مثل سگ درس بخوانم دیگر با هم حرف نزنیم و بعد او یادش برود که ما قرار بود با هم ران اِوِیْ بکنیم، خیلی هم میترسیم از این اما نمیدانم یک جایی دیپ دَوْن میگوید که او یادش نمیرود. خوشبختیم چون یک چیزی دیپ دَوْن به حافظه ی او اعتماد دارد.
میگویم خوشبختیم. و بله خوشبختیم. آنقدر این را میگویم تا چشم هایتان در آید و باورتان شود. میگویم خوشبختیم چون خیلی چیز ها داریم، خیلی چیزها که آنقدر زیادند که بعضی وقت ها یادمان میرودِشان و الکی غرغر میکنیم. یا الان میگوییم چرا چرت میگویی ما چی داریم؟ راستش اینجا جایش نیس به خاطره ی مربوطه اشاره کنیم اما فقط باید در جوابش بگویم که ما "این" را داریم و باید برای این که "این" را داریم و خیلی ها ندارندش و حتی از ما خوشبخت تران هم ندارندش بگوییم خوشبختیم.
میتوانم تا روزی که مدرسه ها باز شود برایتان دلیل بچینم. و بگویم که ما حتی چقدر خوشبختیم که سی و نه روز داریم قبل از اینکه مدرسه ها شروع شود. و بگویم که چقدر اینجا همه چیز ساکْس و چقدر من احمقم که هنوز خوشبختم. اما نمیخواهم سی و نه روزم را حرام کنم تا حالیتان شود چقدر خوشبختیم. میخواهم سی نه روز خیلی خوشبخت باشم؛ هومسْتاک بخوانم، کتاب بخوانم، شعر بنویسم و تا میشود آهنگ گوش کنم و بستنی بخورم. تا میتوانم خوشبخت باشم. ما خوشبختیم چون احمقیم. ما احمقیم چون خوشبختیم.
خوشبخت باشی همیشه